Ken je dat gevoel? Je bent iets kwijt (bijvoorbeeld in je kamer). Je weet dat het daar ergens moet zijn, dat moet want daar heb je het voor het laatst gezien. Maar je hebt echt geen idee waar je moet beginnen. Je kamer is een grote puinhoop (die van mij tenminste altijd wel) en het gene dat je zoekt is nou niet heel opvallend en groot. Geen beginnen aan dus.Stel je een dergelijke situatie voor alleen dan in een grasland. Hier ben je alleen niet op zoek naar iets dat je kwijt bent, maar naar een plant die je graag wilt vinden. De plant in kwestie is natuurlijk niet zo groot en het gras waar je tussen moet zoeken is natuurlijk heel erg hoog. Daarbij komt nog eens dat de plant bovendien vrijwel geheel groen is en je uit betrouwbare bron hebt vernomen dat er maar twee in staan. Het zou je bijna tot waanzin drijven.
De Gelobde maanvaren (Botrychium lunaria) is de plant is kwestie. Met zijn lengte van ongeveer één tot anderhalve centimeter zou je kunnen zeggen dat het niet een van de grotere planten van onze flora is. Het grasland in kwestie is een gebied van ongeveer een halve hectare, langs het spoor bij Eys. Best een mooi gebied maar na drie dagen (!) zoeken ben je het wel zat.
Vandaag was de dag dat Robin en ik toch nog besloten één poging te wagen. Op de knieën door het grasland zochten we minutieus centimeter voor centimeter af. Ik was al bijna klaar het op te geven toen ik een kreet van blijdschap hoorde. Deze vreugdekreet werd geslaakt door Robin die slechts enkele meters van mij vandaan zat. Toch nog gevonden dus! Toen snel deze foto gemaakt voor we hem weer uit het oog verloren. Zo zie je maar, de aanhouder wint!
Foto en tekst: Tim van Leeuwen
